ساده بوده وهست...

زندگی را میگویم.

شاید هم خودم را...

راستی بین این دو فرق زیادیست؟!...

 یا شاید هم راه زیادی!...

انگاری همین دیروز بود که کسی گفت: آماده باش برای سفر....

 وکسی دیگر آرام وزیبا انگار از پشت قاب پنجره گفت:تو باید باشی...باید بمانی...

نه! ....................نشد!...

یادم نبود باید حرفهایم را آرام و زیبا در گوشهای کسی زمزمه کنم تا

 آویزه ای باشد از مروارید..

باید تمام حرفهایم ساده باشند وبی ابهام...

حالا باز از نو شروع میکنم نوشتنم را

از نو میخوانم ومینویسم که دلم باز هوس رفتن از اینجا را کرده...

رفتن تا خطِ شب...تا مرزِ شب...تا بینهایت!!!!

نمیدانم! شاید هم اصلآ دلم جایی گیر کرده.

دلم در همان روزها گیر کرده....در حوالی همان خوابهای پر باران....

نمیدانم چرا گاهی بی جهت دلم هوای روزهای بچه گی میکند.

خوب بود....خیلی خوب و قشنگتر.

همان روزهایی که دلیل بودنت خلاصه میشد در همان بودن...یک کلام وبس!...

زیادی بزرگ شدیم وغرق شدیم...

زیادی گم کردیم خودمان ودنیایمان را....

تا حدی که برای بودنمان همیشه باید چیزی را از دست بدهیم...

گاهی دلمان را،گاهی غرورمان را وگاهی دیگر زندگیمان را !....

*

کاش میشد روزی بی تعبیربه خوابهای هفت سالگی برگردیم

شاید هم پنج سالگی...

غصه هامان گوشه گنجهء بی کلید خودشان را قایم کنند...

دلتنگیهامان لای کتابهای بچگی جا گذاشته شوند..

سرمشق هامان از اول صفحه با صداقت شروع شوند تا نقطه سرخط...

 و تقویم ها در باد حیران شوند!...

واین یعنی نهایت بودن وماندن

نه دوش و نه امروز ونه فال قهوه

و این تنها باریکه راهیست که میرود!

میرود تا سهم ما از زندگی...

از بودن وجاوادنه شدن!!!....